Nighthawks

Myślę, że niektóre gry są bardziej formami sztuki niż użytkowymi narzędziami do zabawy. Być może nawet autorzy nie zakładają, że ktoś w nie zagra, a chcą opisać mechanicznie jakiś fragment rzeczywistości, wywołać przemyślenia albo uczucia?

Nighthawks są w moim odczuciu taką grą/nie grą o samotności wśród ludzi.

Akcja toczy się w miejscu, w którym spotykają się samotni nieznajomi i nie mogą opuścić go przez dłuższy czas. To może być stacja narciarska podczas śnieżycy, kapsuła kosmiczna albo zwykła knajpa przy dworcu, gdy pociąg przyjedzie dopiero za 3h. Gracze (ich postaci) mogą wykonać jedną z 4 akcji: śnić na jawie, nawiązać kontakt, wycofać się albo dać radę i dążyć do szczęścia. Za poszczególne akcje można dostać (albo stracić) tokeny, których można następnie użyć do budowania wartości Kości Związania, która symbolizuje kontakt postaci ze światem i innymi ludźmi. Nawet z zasad nostalgia wylewa się hektolitrami.

Na koniec zacytuję autora: "If a thing as trivial as a game is a way forward, then surely anything can be a way forward—a few simple words between honest people for example. Why bother with the game? Why do I exist? Is there a reason for this? Am I merely a voice teaching a useless recipe into an endless, apathetic void? I know the answer. And I share my silly little games anyway."

Jeśli nawet nigdy w nią nie zagram, to cieszę się, że ją przeczytałem.