Zielony Nos



Nie mam pojęcia, dlaczego jeszcze o niej nie napisałem, bo mam ją już od dawna i od razu bardzo mi się spodobała. Zielony Nos to naprawdę świetna gra autorstwa Szymona Piechy znanego też jako Noobirus. Gra pozwala na wcielenie się w tych, których zazwyczaj tłuczemy - trolle, które chcą po prostu żyć w spokoju w swojej jaskini, a jacyś głupi poszukiwacze przygód ciągle im przeszkadzają (krasnoludy najgorsze). (DOCZYTAJCIE DO KOŃCA, NA KOŃCU JEST KONKURS)

Całość utrzymana jest w lekkim i komediowym klimacie. Kilka razy naprawdę parsknąłem śmiechem, czytając ten podręcznik (Małe ludziki nie rozumieją, czym różnią się trolle od ogrów, choć to bardzo proste - trolle są po prostu lepsze). Zasady też idą w tym kierunku. Zegar postępu zagrożenia odmierza się w głazach (albo kamykach, jeśli gracze nie mogą unieść głazu), w wyniku porażki traci się kończynę (w nocy odrastają), itd. Bardzo podoba mi się mechanika testu, w którym wychodzi aż za bardzo. Przy maksymalnym wyniku na kości można wybrać, czy test się nie powiódł, czy powiódł, ale trolla nieco poniosło i traci przy tym kończynę. Użyłem podobnego zabiegu w Żelkowych Misiach.

Podręcznik zawiera szereg tabel, które pozwolą na stworzenie trolli, jaskini i poprowadzenie sesji bez żadnego przygotowania, a pozycje, które można z nich wylosować, są naprawdę barwne i bardzo pomysłowe (jako zagrożenie możemy np. dostać wędrowną grupę elfów-ekologów).

Gra jest dostępna w .pdf w trybie PWYW tu: https://noobirus.itch.io/zielony-nos-grubsza-edycja
Wyszła też w bardzo zgrabnie wydanej wersji fizycznej. Ponieważ posiadam dwa egzemplarze (nr 6 i nr 7), to chętnie oddam jeden komuś, kto napisze w komentarzu najciekawszy problem, który mogą napotkać trolle.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej