The Dead Are Coming



Jak się robi jeden hack, to równie dobrze można zrobić kolejny. Diogo Nogueira chwycił się tego pomysłu i przygotował The Dead Are Coming, które w znacznej części pokrywa się ze Screams Amongst the Stars, ale opowiada o czymś zupełnie innym — o apokalipsie zombie. Czy skoro człowiek człowiekowi wilkiem, to zombie zombie zombie? (przepraszam za suchara, nie mogłem się powstrzymać).

Mechanicznie nie mamy tu większych różnic. Znowu całość opiera się na Into the Odd/Cairn/Mausritter/Electric Bastionland, więc znowu jest bardzo dobrze. Głównymi wyróżnikami są zasoby, którymi płaci się za wszystko i są wzajemnie wymienne (jedzenie, woda, amunicja, paliwo), procedury związane z poruszaniem się samochodami oraz sekcja związana z zarządzaniem swoją grupą lub społecznością (bands and communities). A... no i oczywiście mechanika ugryzienia i infekcji (w dużym skrócie umierasz, ale nie od razu — musisz wykonywać rzuty obronne na STR i po trzech nieudanych już cię nie ma).

Sekcja settingowa różni się znacznie i to nie samą treścią, ale też pomysłem na nią. Dostajemy przede wszystkim dość duży zbiór przeciwników: różnych gatunków zombie oraz niebezpiecznych ludzi, których możemy spotkać na drodze. Dalej oczywiście tabele. Tym razem podzielone na wieś, małe miasteczka i duże miasta. A na końcu generator przygód (3 rzuty k20) i kolejne k100 pomysłów na zadania.

Jestem akurat w trakcie czytania innych erpegów o zombie (Walking Dead i Zombie World) i jeszcze nie wiem, na które się zdecyduję, ale na pierwszy rzut oka wygląda na to, że Diogo Nogueira znowu dał mi do ręki świetnie przygotowany produkt, który zachęca mnie niewielką ilością pracy, którą muszę włożyć w to, żeby poprowadzić grę. Zasady są bliskie mojemu sercu i przetestowane, a sekcja settingowa daje konkretne narzędzia, żeby usiąść do stołu i po prostu grać.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej