The Last Hand



Kooperacyjny horror w klimatach westernu z mechaniką opartą na Texas Hold'em? Jakiż to pięknie szalony pomysł.

Setting jest mroczny. Rok 1920, małe miasteczko na dzikim zachodzie. Jesteście zamknięci w jakimś w miarę bezpiecznym miejscu - stodole, biurze szeryfa, saloonie. Na zewnątrz grasuje COŚ. Potwór, horror, sama śmierć. Chcielibyście to przeczekać, ale nie da się tkwić tu w nieskończoność. Skończy się woda, skończy się jedzenie. Trzeba będzie wyjść.

Mechanika polega na... grze w Texas Hold'em. Dealer wykłada flopa, kolejni gracze dokładają blindy, a następnie się przebija. Dealer się zmienia i gdy każdy z graczy będzie nim dwukrotnie, nadchodzi ostatnie rozstrzygnięcie (The Last Hand), podczas którego sprawdza się najmocniejsze pokerowe układy. Twist polega na tym, że do kart przypisane są prompty - zarówno do ich barw, jak i wartości. Wykładając je, trzeba z nich skorzystać, by opowiedzieć historię.

Flop definiuje problem (np. krew zaczyna spływać po ścianach stodoły), blindy go podbijają (np. gdy dotykamy krwi, to ona parzy), zagrywane karty rozwiązują problem, ale w zależności od wartości mogą też wprowadzić komplikację (np. zrywam z siebie koszulę, żeby zatkać otwór, którym płynie krew, wszyscy widzą tatuaż z pentagramem na moich plecach). Jeśli nie wszystkie karty problemu zostaną przebite, przechodzą do kolejnej sceny. W ostatnim rozstrzygnięciu każda nierozwiązana karta na stole oznacza śmierć postaci - zaczynając od tej z najsłabszym układem.

Muszę powiedzieć, że wygląda to bardzo intrygująco. Świat jest ciekawy (są naprawdę mroczne tabelki i prompty), a mechanika jest wciągająca sama w sobie (spędziliśmy niejeden wieczór na studiach tnąc w Texasa). Muszę teraz tylko znaleźć ekipę, która lubi erpegowe eksperymenty.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej