Liminal Horror: The Bloom



Liminal Horror to gra we współczesne straszenie oparta o zasady Cairna/Into the Odd. Pisałem tu już i o niej, i o dwóch modułach: The Bureau (oficjalny) i The Stigmata Flowers (Tytusa Rducha z Łotr ). Nadszedł czas, by napisać coś o kolejnym - The Bloom. A jest o czym.

Małe miasteczko gdzieś nad jeziorem, jeden większy hotel, lasy, sklep wędkarski, zapuszczony camping, farma, która skrywa tajemnicę sprzed lat. Horror powraca, zaginęło kilkoro turystów, trzeba zbadać, co się tam dzieje. Miasteczko Twin Peaks, Wodogrzmoty Małe dla dorosłych, Archiwum X, Alan Wake, Stranger Things. Jeśli na tej liście jest coś, co lubicie, to sięgajcie po The Bloom.

Moduł trzyma się struktury zaproponowanej przez twórców gry. Mamy więc zahaczki (każda z losowanych postaci ma podany powód, dla którego znajduje się w miasteczku), odliczanie (doom clock), NPCów, przeciwników i lokacje. Dostajemy też tabelkę fallout (skutki uboczne obcowania z horrorem) dostosowaną do tej konkretnej przygody oraz listę artefaktów, ich działania i miejsc ukrycia. Jeszcze jedna bardzo ważna rzecz: voidcrawl. Do The Bloom została dodana procedura, dzięki której możemy wylosować, co i kto spotka naszych bohaterów. Tabelka ta dzieli się na część dzienną i nocną. Jest to prawdopodobnie mechanizm, który ma pomóc wypełnić lokacje czymś ciekawym. A to dlatego, że jest ich naprawdę dużo i część z nich jest niestety dość pusta.

Na końcu podręcznika znajduje się dodatek, który pozwala na użycie modułu w innych grach. Na liście znajdują się: Potwór Tygodnia, Agents of the O.D.D, Triangle Agency i Cthulhu Dark. Znaleźć tu można także porady, jak użyć modułu jako sita/funnel. Warto więc sięgnąć po niego, nawet jeśli nie gracie w Liminal Horror.

Jestem dużym fanem tej małej książeczki. Uwielbiam takie klimaty, mógłbym w nie grać, czytać o nich, oglądać filmy. To chyba moja ulubiona konwencja. Dlatego oceniam The Bloom bardzo wysoko. Czy ma wady? Tak, z pewnością. Wolałbym, żeby była bardziej skupiona - mniej lokacji, ale bardziej wypełnione tłustym i trochę więcej sensownych wątków pobocznych. Trzeba tu trochę sobie dopowiedzieć, a i gracze muszą aktywnie podejść do gry, bo z pewnością nie prowadzi ich ona jak po sznurku (pozdrawiam Mistrzowanie po Sznurku). Warto się jednak trochę wysilić, bo może odpłacić naprawdę klimatyczną sesją.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej