Runecairn

 


Runecairn to hack Cairna, który poza settingiem (jest osadzony w klimatach nordyckich) wprowadza sporo zmian do samej mechaniki, a nawet do samej koncepcji prowadzenia na nim sesji.

Po pierwsze to gra 1 na 1. Mamy tylko Strażnika i gracza. W zasadach rozszerzonych znajdują się jeszcze rozdziały o graniu solo (z bardzo fajnymi tabelami losowymi do budowania przygody) i kooperacji (można wskrzesić towarzysza, którym "steruje" ten sam albo drugi gracz), ale nie ma zasad do grania klasyczną drużyną.

Po drugie to papierowy souslike. Zbieramy dusze, po śmierci budzimy się przy ognisku, przeciwnicy się odnawiają, dusze leżą tam, gdzie je upuściliśmy umierając, itd.
 
Po trzecie mechaniki jest po prostu więcej. W walce mamy reakcje na atak przeciwnika, które np. pozwalają uniknąć obrażeń (często przy udanym rzucie obronnym), ale powodują zmęczenie. Zmęczenie zajmuje miejsce w ekwipunku. Dusze można wykorzystać na odpoczynek, ale przy ognisku pozwalają na podnoszenie cech podstawowych (aż do poziomu 18).

Cech też jest więcej, bo 4 - Wilpower zostało podzielone na Wits i Spirit. HPki składają się z sumy Wigoru i Witalności. Wigor to taka determinacja i upór. Spada o 1 za każdym razem, gdy postać umiera. Ekwipunek postaci wynika z jego pochodzenia. W podstawowej części są 4: wojownik, zwiadowca, skald i widzący. W zasadach rozszerzonych są jeszcze berserker i piromanta.

Podręcznik zawiera dodatkowo zasady magii. Skaldowie opowiadają sagi, widzący używają kamieni runicznych. Są jeszcze pierścienie, relikty i zwoje. Jedne znikają po jednym użyciu i nie zabierają miejsca w ekwipunku, inne wręcz przeciwnie.

Książka wydana jest naprawdę świetnie. Ilustracje dobrane są doskonale, a skład cieszy oczy. Co ważne, struktura podręcznika jest bardzo sensownie ułożona, a sama treść napisana w sposób bardzo przejrzysty i zrozumiały.

Na końcu podręcznika znajduje się scenariusz i tu mam chyba największe zastrzeżenie. Gra obiecuje, że będziemy: bronić wioski przed najeźdźcami, polować na stwora porywającego dzieci, odbijać siedlisko rodzinne opanowane przez nieumarłych, paktować między zwaśnionymi klanami, itp. Brzmi dobrze. Niestety scenariusze, które dostajemy to zazwyczaj proste lochy, w których trzeba po prostu wykosić wszystkich po kolei. Ta z podręcznika jest nawet klimatyczna, ale to klasyczny loch po sznureczku nawet bez odnóg, czy alternatywnych sposobów przejścia. Trochę tak, jakby się grało w God of War. Ale może to o to chodzi?


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej