Warpland

 


Stinger Press wydał Warpland po polsku, więc stwierdziłem, że to najwyższy czas, żeby przeczytać swój angielski egzemplarz, który ukrywał się przede mną w rogu pokoju, przygnieciony innymi podręcznikami.

Na dzień dobry dostałem cytat z "Demiana" Hermana Hesse i nawiązania do gnostycyzmu. Następnie obraz Johna Martina "Wielki Dzień Jego Gniewu". Byłem zaintrygowany. Warpland okazał się mrocznym OSRem fantasy, w którym nie mechanika, a świat ma kluczowe znaczenie, a większość podręcznika opowiada właśnie o nim.

Mechanika jest prosta, ale ciekawa. Postać posiada cztery atrybuty o wartościach 5-10. Test polega na rzucie 2k6 i wynik powinien być równy albo mniejszy od cechy. Do rzutu dochodzą modyfikatory trudności zadania. Jeśli test dotyczy NPCa (0-3), do rzutu dodajemy jego poziom. Dwie jedynki to sukces z komplikacją, dwie szóstki to krytyczna porażka. Podczas walki rzut na trafienie od razu wyznacza obrażenia (wyższa kostka + modyfikator broni). Dochodzą jeszcze umiejętności, które działają trochę bardziej jak tła/profesje i powodują, że podczas testu z nimi związanymi nie otrzymujemy +2 do rzutu. Uwaga, jeśli nie masz umiejki Warrior, dostajesz negatywny modyfikator także do testów walki. Proste, szybkie, zgrabne i całkiem oryginalne.

Najważniejszy jest jednak świat. Wielka wojna między morlokami (dzikimi) a eloi (rozwiniętymi technikami) doprowadziła do zagłady i pojawienia się Pustki. Gdzieś w środku tego znajdują się ludzie rozdarci między Cytadelą zabraniającą korzystania z jakiejkolwiek technologii i zdobywania wiedzy oraz technokratami, którzy chcą zrozumieć przeszłość i tajemnicze maszyny eloi. Kolejne kilkadziesiąt stron podręcznika opisuje krainy, wierzenia, poziom rozwoju, frakcje, pogodę, mutacje, artefakty eloi. Wszystko okraszone ciekawymi, ale krótkimi opisami, wzbogacone tabelami losowymi, które tylko czekają, żeby zacząć przygodę. Świetna robota.

Na koniec dostajemy kilka porad dotyczących prowadzenia, listę inspiracji (same wspaniałe filmy z lat 80. - m.in. Red Sonja, The Beastmaster, Krull, Heavy Metal), trzy sposoby powiązania Warpland z Neurocity (inną grą autora, również wydaną przez Stinger) i trzy scenariusze, które przewidują z dużym prawdopodobieństwem śmierć postaci.

Podręcznik wydany jest z dużą dbałością o formę. Mam wrażenie, że inspirował się trochę Mork Borgiem, ale styl jest inny, eklektyczny (czasem aż za bardzo), mniej mroczny, a bardziej weird. Przyjemnie się to ogląda, dobrze się czyta (jest też mniej bełkotu niż w przypadku MB).

Bardzo się cieszę, że ta gra wyszła po polsku, bardzo się cieszę, że ją mam. Niedawno pisałem o Thorgalu i o tym, że być może poprowadziłbym go na innej mechanice. Warpland może się tu całkiem nieźle sprawdzić - tym bardziej że jest cała sekcja związana z technologią eloi, z której można skorzystać do thorgalowej, pochodzącej od Atlantów. Opis świata, zdecydowanie mniej encyklopedyczny, daje za to mnóstwo gotowych zahaczek, iskierek i pomysłów.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Brindlewood Bay: na koniec kampanii

Obraz
Kampanię w Brindlewood zaczęliśmy we wrześniu 2023 i zajęła nam cały rok szkolny. Babcie uratowały swoje miasteczko (a może nawet świat), a w ich słodkie sielskie życia wkradły się mrok i oślizgłe glony. A jak zmieniło się moje spojrzenie na grę?  Moim zdaniem: 1. Gra zyskuje przy graniu w kampanię, bo pojawia się coraz więcej ciekawszych, mroczniejszych wątków. 2. Gra traci przy graniu w kampanię, bo jest dość schematyczna i powtarzalna. 3. Gra zyskuje przy dłuższym graniu, bo coraz ciekawsze stają się interakcje między babciami, zarysowują się różnice w ich charakterach, stają się coraz bardziej ludzkie. 4. Gra traci przy dłuższym graniu, bo z czasem coraz trudniej przekonać samego siebie, że odkrywamy rozwiązanie, a nie wymyślamy rozwiązanie. No i czuć coraz bardziej, że te wskazówki otchłani to takie smaczki/kolory, ale nie mają za dużo sensu. 5. Ostatnia tajemnica jest ciekawsza niż większość gotowców z podręcznika, bo w końcu nie odpowiadamy na to samo pytanie (kto zabił?) i ...
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej