Każdy jest Johnem

 


Każdy jest Johnem to taka dziwna gra kooperacyjno/rywalizacyjna i to z Mistrzem Gry. Gracze wcielają się w tytułowego Johna i na zmianę przejmują kontrolę nad jego działaniami. John postawiony jest w jakiejś trudnej sytuacji i zasadniczo celem wszystkich graczy jest to, żeby John przeżył (stąd kooperacja). Każdy z nich ma jednak swoje ukryte cele (obsesje) do zrealizowania. Cele są 1., 2. i 3. poziomu i za realizację każdej z nich gracz otrzymuje odpowiednią liczbę punktów (i tu wchodzi rywalizacja).

Zasady są proste. Każdy z graczy wybiera 2 umiejętności (albo 3, ale kosztem punktów Siły Woli) i 3 obsesje. Jeśli gracz kontroluje Johna, ten może korzystać z jego umiejętności. Test bez umiejętności ma szanse powodzenia 1/6. Test z umiejętnością 4/6. Punkty Siły Woli można wykorzystać do dodawania punktów do rzutu kostką. Wykorzystuje się je również do licytacji. W wyniku różnych wydarzeń gracz traci kontrolę nad Johnem (przegrany test, John się nudzi i zasypia, otrzymuje ranę, gracz realizuje obsesję). Zaczyna się licytacja. Każdy stawia liczbę punktów Siły Woli (trzymając żetony w zamkniętej dłoni). Gracz, który postawi ich najwięcej, przejmuje kontrolę (i traci postawione punkty). Kiedy wszyscy gracze wyzerują punkty Siły Woli, gra się kończy i zliczane są punkty za realizację obsesji. I tak, to jest erpeg, w którym się wygrywa.

Polskie wydanie od Imaginarium RPG i dystrybuowane przez Wydawnictwo Hengal wygląda porządnie, ma ładne ilustracje i estetyczny skład. Ekipa dodała trochę swoich treści (propozycji sytuacji startowych i alternatywnych zasad - np. możliwość świadomego zrzeczenia się kontroli).
Gra jest prosta i ma ciekawe założenia. Zasady są zrozumiałe, ale wydaje mi się, że warto przed pierwszą rozgrywką rzucić okiem na jedną z sesji na You Tube.

PS Mój John myśli teraz o zbliżających się feriach, załatwia milion spraw i ma mnóstwo rzeczy na głowie, więc będzie cichszy przez kilka dni.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej