Running out of Time



To już ostatnia z trylogii Oddowych hacków przygotowanych przez Diogo Nogueirę. Patrząc na okładkę, łatwo domyślić się, że to cyberpunk, ale podany w surwiwalowym sosie. Dlaczego? Bo kończy się wam czas.

Nie będę rozpisywał się na temat mechaniki, bo w zasadzie nie różni się niczym od poprzednich dwóch podręczników. Nawet hackowanie zostało opisane w dosłownie dwóch akapitach i polega po prostu na rzucie obronnym na WIL, jeśli nie chcemy, żeby włam został odkryty. Jeśli ktoś aktywnie nam przeszkadza, to mamy po prostu rzut przeciwstawny. Najciekawszą rzeczą jest jednak kwestia waluty, a jest nią czas. Z jakiegoś powodu (nie jest to wyjaśnione) każdy ma ograniczony zasób dni, a gdy spadnie on do zera, to najzwyczajniej w świecie umieramy. Czas można jednak "doładować" sprzedając przedmioty lub wykonując zlecenia. To niezły motywator dla postaci graczy, skoro można np. wylosować na start 1 dzień życia.

Tabele losowe tym razem koncentrują się na tworzeniu ciekawych NPCów (jest ich naprawdę sporo) oraz otoczenia: miasto, ulice, budynki, slumsy, itd. Dostajemy też tabelki frakcji i korporacji oraz generator zleceń 3k20 i zdarzeń k100. Znowu jest ich dużo i znowu są fajne.

Podsumowując całą trylogię, uważam, że to bardzo dobry zestaw pozwalający na zagranie w zupełnie różnych settingach na niemalże identycznej mechanice. Drobne różnice sprawiają, że podkreślany jest charakter każdej konwencji, a tabele losowe i generatory dają naprawdę porządne narzędzia, żeby bez większego problemu rozpocząć zabawę. Miałem w planach poprowadzenie Cy_borga i Walking Dead, ale nie wiem, czy nie zdecyduję się jednak na hacki Diogo Nogueiry. Muszę powiedzieć, że ten autor znowu nie zawiódł i będę z uwagą czekał na jego kolejne gry.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej