Mork Borg: The Vermilion Throne


W Mork Borga można pewnie grać w takie dość zwyczajne przygody dark fantasy, ale można też sprawdzać granice makabrycznej groteski. The Vermilion Throne idzie w tym kierunku, będąc pokręconą krwawą wersją "Było sobie życie" (taka bajka dziejąca się we wnętrzu człowieka z lat mojej młodości).

Śmiałkowie (bo nie użyję tu określenia "bohaterowie") podejmują się trudnego zadania - odzyskania bijącego serca Prawdziwego Króla. Sercu brakuje ciała, więc buduje je wokół siebie, a my możemy przedzierać się przez kolejne komnaty pełne tkanek, żył, zakrzepów i basenów krwi. Nie, nie ma tu jednorożców (chyba że utopiły się w kałuży - oczywiście krwawej).

Materiał złożony jest bardzo poprawnie, z nastawieniem na wygodę. Mamy tu format identyczny z tym z głównego podręcznika. Na szerokich marginesach są miniaturowe mapki z zaznaczonym pomieszczeniem, poniżej statystyki przeciwników, opisy wszystkich wyjść, itd. Jeśli jednak liczycie na graficzną ucztę, to się zawiedziecie. To proste czarnobiałe opracowanie bez artpunkowych ekscesów.

Sam loch jest całkiem ciekawy i u mistrza z wyczuciem i talentem do makabreski może przynieść bardzo satysfakcjonującą sesję. Wymagałoby to jednak odpowiedniego nastawienia wszystkich przy stole i zbudowania atmosfery. Osobiście mam wrażenie, że bym nie podołał.

PS Poza tym, że jest krwawy, jest sporo gore, porozrywanych części ciała, itp. nie dzieją się w nim jakieś straszne, ciężkie czy hardcorowe rzeczy.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej