Death in Space



Dużo obiecywałem sobie po tej grze. Ma piękną okładkę, dobry tytuł, a klimat "jesteśmy w kosmosie, mamy przesrane" jest bliski mojemu sercu (pozdrowienia dla Łukasz Kołodziej, który ma zupełnie odwrotnie).

Mechanicznie to kolejny hack Mork Borga, ale tym razem dość mocno rozbudowany. Dostajemy modyfikatory przeciwników, które zmieniają stopień trudności podczas walki (inne przy ataku i obronie), zasady podróżowania, dystansu w kosmosie, walki statkami kosmicznymi, paliwa, kondycji sprzętu, napraw, kombinezonów kosmicznych, tlenu, itd. Trochę tego dużo i jest zdecydowanie mniej luźno zabawnie, a więcej w tym survivalu, ostrożności i zarządzania zasobami.

No właśnie, mniej zabawnie. Setting jest do bólu smutny, depresyjny i niefantazyjny. Była wojna, zniszczone stacje kosmiczne, opuszczone kopalnie, psujący się sprzęt. Nie ma w tym świecie żadnego twistu - jak obcy z Obcego, podróż z Battlestar Galactica, odkrywanie światów ze Star Treka, western z Firefly, portale z Expanse albo nawet wielkie kosmiczne robale i infekcja z Vast Grimm też będącego MB wśród gwiazd. Mothership ogrywa to po prostu brutalnym, wypaczonym horrorem. A tu przygoda z podręcznika to: dobijacie do stacji kosmicznej, skończyło się paliwo, nie ma kasy, a statek trzeba naprawić. Brzmi jak przygoda rodziny z dziewiętnastoletnim samochodem, tylko w kosmosie.

Dostajemy więc niezabawny hack MB, taki na poważnie, ze smutnym settingiem naznaczonym trudną codziennością w zniszczonym wojną kosmosie. Za to z mechaniką, która może być przewagą nad stojącym niedaleko Mothershipem (chociaż tam z kolei przyciąga horror). Przy odrobinie chęci da się to zrobić dobrze, ale trzeba dorzucić do worka sporo od siebie - coś ciekawego, jakąś tajemnicę, odrobinę niesamowitości.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej