Nosacze RPG

 


Ostatnio jest o nich głośno. I dobrze, bo Nosacze RPG to naprawdę dobry produkt. Czy przełomowy i rewolucyjny? No nie. Czy zrobiony z pomysłem i sprawnością? Jak najbardziej.

Od razu widać spójną i przemyślaną wizję. To gra, której forma idealnie pasuje do treści. Ma być prosta, uczyć grania, prowadzić uczestników za rękę. Przy okazji ma być lekka i raczej wesoła. Dostajemy więc śmieszne ludziki z długimi nosami, wszystkie nazwy kończą się na "acz", las jest bardziej fantastyczny niż groźny. Wszystko to spakowane w pudełko z kolorowymi ilustracjami, kartami pełniącymi rolę tabel losowych, ekranem, barwnym opisem settingu i mechaniką opartą na prostym rzucie k6 i porównaniu z tabelką: nie i w dodatku; nie; nie, ale za to... itd.

Dzięki Łotr mieliśmy okazję ją wypróbować. Wylosowaliśmy postaci, ich wiedzę (można jej użyć, żeby zdobyć przewagę w rzucie), a następnie Tytus wylosował przygodę - kilka tabel, rzutów k6 i gotowe. Tu od razu powiem, że trzeba mieć trochę talentu, żeby stworzyć coś trzymającego się kupy i ciekawego, bo nie wszystkie z tych pozycji są bardzo ewokatywne. Akurat nasz MG na braki w improwizacji nie może narzekać, więc wyszła nam całkiem zgrabna przygoda o zaginionym kuchaczu, którego porwała wygłodniała puszcza. Pokonaliśmy kilka zagrożeń, wykorzystaliśmy naszą wiedzę, pokombinowaliśmy. Śmialiśmy się przy tym jak głupki, bo w pewnym momencie dodawanie do wszystkiego "-acz" ugotowało nam mózgi. Jednym słowem, dobrze się bawiliśmy.

Fajnie, że ktoś wypuścił w Polsce taki produkt - bez zbiórki, pomysłowy, sprawnie napisany, świetnie zilustrowany i z mechaniką dopasowaną do tego, czym ma być gra. Nie jest to na pewno system dla każdego i na każdą okazję, ale na niezobowiązujący wieczór bez prepu, zabawę z dzieciakami, młodzieżą albo żeby po prostu wciągnąć kogoś w hobby i pokazać, o co w tym chodzi, jest jak znalazł.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej