Corny Groń: Hen! Za Corny Groń




Hen! Za Corny Groń to moim zdaniem najlepiej wydany polski podręcznik, a może nawet najlepiej wydany podręcznik po polsku. Okładka, srebrzenia, papier, wstążki, ilustracje, skład. Nie mogę się napatrzeć.

Może dlatego, że gra solo bazowała na Dark Fort, zawsze myślałem, że to Mork Borg w górach z Janosikiem. A to przecież zupełnie coś innego. Hen! to duży w zasadzie bezsystemowy moduł/setting (chociaż na końcu znajdują się zasady gry oparte na pierwszej edycji Knave) a może tak naprawdę ogromna procedura służąca do tworzenia mapy. Początkowe rozdziały opisują wstępnie miejsce gry, a następnie przechodzą do wyjaśnienia krok po kroku, w jaki sposób stworzyć swoją mapę Karpaków, wypełnić ją interesującymi miejscami, przeszkodami, ludźmi i stworami. Można przygotować ją sobie wcześniej, ale można też (i to jest chyba preferowana przez autora forma) generować ją na bieżąco, na żywca, rachu ciachu.

Bestiariusz to już w ogóle osobny temat, bo ma prawie 200 stron, a każde stworzenie okraszone jest piękną ilustracją, opisem i świetnymi tabelkami losowymi, które pozwalają na stworzenie ciekawej sceny z biesem, chochlikiem albo Marzanną.

Ostatnio na moim biurku pojawia się sporo materiałów z dynamicznym generowaniem świata i procedurami eksploracji. Hen! jest zdecydowanie wśród najciekawszych z nich. Cieszy mnie to tym bardziej, że w stopce redakcyjnej znajdują się moi wspaniali współtowarzysze z Kotłowni - Brzozo, Tomasz Piątkowski i Mistrzowanie po Sznurku. Świetna robota! No i oczywiście gratulacje dla Kuba Skurzyński i Nerd Sirens za kolejny doskonały produkt!

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Brindlewood Bay: na koniec kampanii

Obraz
Kampanię w Brindlewood zaczęliśmy we wrześniu 2023 i zajęła nam cały rok szkolny. Babcie uratowały swoje miasteczko (a może nawet świat), a w ich słodkie sielskie życia wkradły się mrok i oślizgłe glony. A jak zmieniło się moje spojrzenie na grę?  Moim zdaniem: 1. Gra zyskuje przy graniu w kampanię, bo pojawia się coraz więcej ciekawszych, mroczniejszych wątków. 2. Gra traci przy graniu w kampanię, bo jest dość schematyczna i powtarzalna. 3. Gra zyskuje przy dłuższym graniu, bo coraz ciekawsze stają się interakcje między babciami, zarysowują się różnice w ich charakterach, stają się coraz bardziej ludzkie. 4. Gra traci przy dłuższym graniu, bo z czasem coraz trudniej przekonać samego siebie, że odkrywamy rozwiązanie, a nie wymyślamy rozwiązanie. No i czuć coraz bardziej, że te wskazówki otchłani to takie smaczki/kolory, ale nie mają za dużo sensu. 5. Ostatnia tajemnica jest ciekawsza niż większość gotowców z podręcznika, bo w końcu nie odpowiadamy na to samo pytanie (kto zabił?) i ...
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej