Two Summers


Właśnie czytam książkę o mężczyźnie, który wrócił do rodzinnego miasteczka 30 lat po tym, jak jego przyjaciel w tajemniczych okolicznościach został porwany z namiotu rozstawionego w ogródku jego rodziców. Stephen King miał nawet taki hicior z czerwonym balonikiem zbudowany na podobnej konstrukcji. A teraz mamy takiego erpega. Two Summers to gra, w której wcielamy się w te same postaci podczas dwóch, oddalonych od siebie o 30 lat wakacji.

TS ma bardzo konkretną strukturę. Jako nastolatkowie przeżywamy przygodę, która ma swoją kontynuację, kiedy jesteśmy już dorośli. Możemy przeskakiwać między osiami czasu (ale autor proponuje, żeby podczas przeskoku nie zmieniać miejsca - czyli np. jesteśmy w szkole albo rozmawiamy z jakimś NPCem i skaczemy do tego samego miejsca, albo do rozmowy z tym samym człowiekiem 30 lat później). Bardzo istotne będą tu kontrasty. Jak zmieniły się miejsca, jak zmienili się nasi znajomi, jak sami się zmieniliśmy.

Mechanicznie najważniejsza jest tu chyba sesja zero - stworzenie postaci, ich otoczenia, relacji między nimi a miejscami, osobami, zdarzeniami, przedmiotami. Przy okazji bardzo polecam ten rozdział do wykorzystania w zasadzie w dowolnej grze, która dzieje się na jakimś w miarę zamkniętym obszarze. Każda z postaci otrzymuje też swoje charakterystyczne cechy oraz zmartwienia. Następnie tworzymy podwaliny pod przygody (tę nastoletnią i tę dorosłą). Gracze podają także po dwa kluczowe momenty, które chcą zobaczyć na kolejnej sesji. I tu się kończy przygotowanie, a zaczyna gra.

Testy powinny być ograniczone do minimum (2-3 na sesję). MG wyznacza trudność wyzwania (1-6), a gracze zbierają zasoby - np. mają przydatny przedmiot, znają się na tym, ktoś im pomaga, itd. Jeśli liczba zasobów jest równa trudności, to się po prostu udaje. Jeśli jest mniejsza, mogą zdecydować, czy się nie udaje, czy udaje, ale z liczbą konsekwencji równą różnicy między trudnością a pulą. Można też skorzystać z tokenów, które otrzymujemy za wplecenie do sesji sceny dotyczącej naszych zmartwień. Chodzi przecież o to, żeby mieszać przygodę z codziennością, pokazywać kontrasty.

Całość napisana jest bardzo sprawnie, wyjaśniona krok po kroku, autor mruga czasem do nas okiem, daje dobre rady, pisze "od serca", podaje sporo barwnych przykładów. Ten styl bardzo pasuje do gry.

Kurcze, czytam dziesiątki gier i spora większość z nich jest taka "ok, nawet spoko". Rzadko trafia się coś, co sprawia mi ogromną przyjemność. Czytanie Two Summers to była czysta radość. Czy sprawdzi się przy stole? Nie wiem, ale mam nadzieję, że uda się szybko sprawdzić.

PS Jest też suplement Other Summers, który wprowadza do gry elementy fantastyczne i horrorowe. Zabieram się za niego dzisiaj.
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brindlewood Bay: na koniec kampanii

Obraz
Kampanię w Brindlewood zaczęliśmy we wrześniu 2023 i zajęła nam cały rok szkolny. Babcie uratowały swoje miasteczko (a może nawet świat), a w ich słodkie sielskie życia wkradły się mrok i oślizgłe glony. A jak zmieniło się moje spojrzenie na grę?  Moim zdaniem: 1. Gra zyskuje przy graniu w kampanię, bo pojawia się coraz więcej ciekawszych, mroczniejszych wątków. 2. Gra traci przy graniu w kampanię, bo jest dość schematyczna i powtarzalna. 3. Gra zyskuje przy dłuższym graniu, bo coraz ciekawsze stają się interakcje między babciami, zarysowują się różnice w ich charakterach, stają się coraz bardziej ludzkie. 4. Gra traci przy dłuższym graniu, bo z czasem coraz trudniej przekonać samego siebie, że odkrywamy rozwiązanie, a nie wymyślamy rozwiązanie. No i czuć coraz bardziej, że te wskazówki otchłani to takie smaczki/kolory, ale nie mają za dużo sensu. 5. Ostatnia tajemnica jest ciekawsza niż większość gotowców z podręcznika, bo w końcu nie odpowiadamy na to samo pytanie (kto zabił?) i ...
Czytaj więcej

Dark Fort

Obraz
Niedawno pisałem o solowym lochotłuku Grotten, a kilka dni później miałem okazję wypróbować jego bardzo prawdopodobnego protoplastę - Dark Fort. Tę małą ulotkę dostałem jako dodatek do Feretory i od razu zabrałem się do grania. Mechanika jest tu bardzo podobna. Tworzymy postać, a następnie wchodzimy do lochu, którego kolejne pomieszczenia generowane są losowo. Tym razem nie otrzymujemy kafelków, tylko tabelki losowe, a mapę rysujemy sami. W każdym z pomieszczeń możemy znaleźć: nic, kupca, zagadkę, słabego potwora, silnego potwora albo pułapkę. Walkę toczy się rzucając k6 i próbując wyrównać lub przekroczyć poziom przeciwnika, a następnie zadajemy obrażenia określane kolejnym rzutem. Zdobywając 15 punktów i odwiedzając co najmniej 12 pomieszczeń, możemy awansować. Proste, szybkie i fajne. Porównanie obu gier wypada korzystnie dla Grotten. Jej główną przewagą jest bogactwo pozycji w tabelach na poszczególne typy pomieszczeń. Dla każdej z nich mamy rzut k66, w Dark Fort potwory są tylko 4...
Czytaj więcej

Tome of Adventure Design

Obraz
Ponieważ ostatnie dni upłynęły na pożeraniu sałatki warzywnej w ilościach hurtowych, to pomyślałem, ze dobrym tematem będzie gruba księga. Kupiłem ją w celu posiadania pod ręką super przydatnych tabel losowych podczas prowadzenia sesji i bardzo szybko okazało się, że nie do końca się do tego nadaje. Co więcej, sam jej tytuł wskazuje wprost na jej właściwe zastosowanie i to dowód na to, że warto czytać ze zrozumieniem. ToAD służy do projektowania przygód. Układ tej książki, jej kolejne rozdziały, a w nich kolejne tabele są podporządkowane temu założeniu. Budujemy więc tło, misje, przeciwników, zagrożenia, lokacje, itd. Wszystko od ogółu do szczegółu — najpierw możemy określić, jaki klimat i cel mają ruiny, a dojść do tabeli nietypowych mebli albo typów kolumn. I to jest pewnie przyczyna, dla której ten tom nie sprawdza się u mnie jako podręczny zbiór tabel — jest ich po prostu mnóstwo, a te, które by mi się przydały, są oddalone od siebie o dziesiątki stron. Jako źródło inspiracji do st...
Czytaj więcej