Shiver

 


Naprawdę ciekawa gra z nowoczesną mechaniką i przedpotopowymi patologicznymi poradami dla MG. Bardzo oryginalna mieszanka.

Shiver to taki neotradowy Potwór Tygodnia. Ma być bardzo filmowo, strasznie albo przygodowo. Też mamy zegar i odliczanie, przeciwnicy mają słabości, archetypy są silnie zarysowane. Są jednak różnice. Konwencja jest szersza - niekoniecznie polujemy na monstrum (przygoda startowa opowiada o ucieczce z laboratorium opanowanego przez zombie). Mechanika jest natomiast bardziej precyzyjna. Zegar porusza się o minutę w konkretnych przypadkach i odpala konkretne rzeczy. Nie musi być też związany z tym, co robi potwór, a może np. odpalić burzę śnieżną albo sprawić, że wysiada prąd i gasną światła.

Zasady są chyba najciekawszą częścią gry. Każda postać ma 6 cech (siła, zręczność, mózg, serce, szczęście, dziw), a w niej liczbę kości zwykłych (k6) i talentu (k8). Kostki są specjalne - na ściankach mają symbole cech. Jeśli rzucam na siłę, to sukces otrzymuję, jeśli na kości wypadnie mi siła. Na początku pomyślałem sobie: "to przecież bajer, równie dobrze można przyjąć, ze 6 to sukces dla każdej z cech". Okazuje się jednak, że pozostałe wyniki też mają znaczenie. Jeśli np. w teście na siłę nie wypadnie mi sukces, ale za to na kościach mam 3 zręczności, to być może bramy nie udało się wyważyć, ale wspiąłem się po drzewie i przeskoczyłem na drugą stronę. Jak wypadnie szczęście, to coś tam innego itd, itp. Takie połączenie YZE z Genesys, ale z łatwiejszym ogarnianiem dodatkowych konsekwencji. Kolejna rzecz podobna do Genesys, to drzewka rozwoju poszczególnych archetypów. Wygląda to trochę jak w grach video. Co ciekawe ten rozwój niekoniecznie jest liniowy, tylko scenariusz podaje, jakiego poziomu powinny być postaci i wtedy podczas ich tworzenia dobieramy sobie te specjalne zdolności z drzewka zgodnie z przewidzianym levelem.

No właśnie, scenariusz. Ten w podręczniku jest liniowy (jest tylko jedna droga - w górę), głównie opiera się o pokonywanie kolejnych przeciwników (no może jeszcze trochę o zbieranie przedmiotów, które pomogą w pokonywaniu tych przeciwników). Z jednej strony nie przepadam za taką strukturą, ale z drugiej jest on pełen fajnych dynamicznych scen - jakaś spadająca winda, chemiczne zombie plujące kwasem, który przepala zamknięte drzwi, prastara lanca, która rani bossa. Szybko, z hukiem, błyskiem i rozpierduchą.

Osobny temat to porady dla MG. Umierałem z poczucia żenady. NPCe jako świetne narzędzie do doprowadzenia graczy w miejsce, które chce MG, jak nie wiedzą, uwaga, "co powinni teraz zrobić". Porada, żeby korzystać z ekranu, bo wtedy można oszukiwać na kostkach, jak graczowi wyjdzie źle rzut, itd. Ominąć, oblać kwasem, dać zombie na pożarcie.

Jestem zaintrygowany, kupiłem dodatki (Blockbuster, Slasher i dwie części Gothic) i będę namawiał (e, tam - zgodnie z poradnikiem MG - zmuszał) drużynę do wypróbowania w boju.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brindlewood Bay: na koniec kampanii

Obraz
Kampanię w Brindlewood zaczęliśmy we wrześniu 2023 i zajęła nam cały rok szkolny. Babcie uratowały swoje miasteczko (a może nawet świat), a w ich słodkie sielskie życia wkradły się mrok i oślizgłe glony. A jak zmieniło się moje spojrzenie na grę?  Moim zdaniem: 1. Gra zyskuje przy graniu w kampanię, bo pojawia się coraz więcej ciekawszych, mroczniejszych wątków. 2. Gra traci przy graniu w kampanię, bo jest dość schematyczna i powtarzalna. 3. Gra zyskuje przy dłuższym graniu, bo coraz ciekawsze stają się interakcje między babciami, zarysowują się różnice w ich charakterach, stają się coraz bardziej ludzkie. 4. Gra traci przy dłuższym graniu, bo z czasem coraz trudniej przekonać samego siebie, że odkrywamy rozwiązanie, a nie wymyślamy rozwiązanie. No i czuć coraz bardziej, że te wskazówki otchłani to takie smaczki/kolory, ale nie mają za dużo sensu. 5. Ostatnia tajemnica jest ciekawsza niż większość gotowców z podręcznika, bo w końcu nie odpowiadamy na to samo pytanie (kto zabił?) i ...
Czytaj więcej

Dark Fort

Obraz
Niedawno pisałem o solowym lochotłuku Grotten, a kilka dni później miałem okazję wypróbować jego bardzo prawdopodobnego protoplastę - Dark Fort. Tę małą ulotkę dostałem jako dodatek do Feretory i od razu zabrałem się do grania. Mechanika jest tu bardzo podobna. Tworzymy postać, a następnie wchodzimy do lochu, którego kolejne pomieszczenia generowane są losowo. Tym razem nie otrzymujemy kafelków, tylko tabelki losowe, a mapę rysujemy sami. W każdym z pomieszczeń możemy znaleźć: nic, kupca, zagadkę, słabego potwora, silnego potwora albo pułapkę. Walkę toczy się rzucając k6 i próbując wyrównać lub przekroczyć poziom przeciwnika, a następnie zadajemy obrażenia określane kolejnym rzutem. Zdobywając 15 punktów i odwiedzając co najmniej 12 pomieszczeń, możemy awansować. Proste, szybkie i fajne. Porównanie obu gier wypada korzystnie dla Grotten. Jej główną przewagą jest bogactwo pozycji w tabelach na poszczególne typy pomieszczeń. Dla każdej z nich mamy rzut k66, w Dark Fort potwory są tylko 4...
Czytaj więcej

Tome of Adventure Design

Obraz
Ponieważ ostatnie dni upłynęły na pożeraniu sałatki warzywnej w ilościach hurtowych, to pomyślałem, ze dobrym tematem będzie gruba księga. Kupiłem ją w celu posiadania pod ręką super przydatnych tabel losowych podczas prowadzenia sesji i bardzo szybko okazało się, że nie do końca się do tego nadaje. Co więcej, sam jej tytuł wskazuje wprost na jej właściwe zastosowanie i to dowód na to, że warto czytać ze zrozumieniem. ToAD służy do projektowania przygód. Układ tej książki, jej kolejne rozdziały, a w nich kolejne tabele są podporządkowane temu założeniu. Budujemy więc tło, misje, przeciwników, zagrożenia, lokacje, itd. Wszystko od ogółu do szczegółu — najpierw możemy określić, jaki klimat i cel mają ruiny, a dojść do tabeli nietypowych mebli albo typów kolumn. I to jest pewnie przyczyna, dla której ten tom nie sprawdza się u mnie jako podręczny zbiór tabel — jest ich po prostu mnóstwo, a te, które by mi się przydały, są oddalone od siebie o dziesiątki stron. Jako źródło inspiracji do st...
Czytaj więcej