Mothership: Burying Grounds on Pavel Theta

 


Wczoraj świętowaliśmy pierwszy milion pobrań, ale czas wracać do roboty. Ulotki do Mothershipa się same nie opiszą.

Burying Grounds on Pavel Theta wyróżnia się na tle innych krótkich scenariuszy swoją tematyką. W końcu nie lecicie na opuszczony statek/bazę, bo wysłała sygnał ratunkowy/przestała się komunikować. Nie, lecicie na planetę, która właśnie przeszła terraformację, żeby dokończyć budowę bazy.

Dzięki tak postawionemu celowi misji postacie graczy mają do wykonania konkretne czynności. Trzeba będzie uruchomić zasilanie, zbudować pomieszczenie do dekontaminacji i rozmieścić urządzenia badawcze.

Oczywiście nie będzie łatwo. Wszędzie dokoła rosną dziwne żółte kwiatki, a do bazy przedostają się agresywne oposowate. Dodatkowo na stacji doszło do tragedii i jeden z jej budowniczych zginął w wypadku. Czy na pewno nie żyje? Coś tu śmierdzi.

Ulotka zawiera mnóstwo potrzebnych informacji i w przeciwieństwie do wielu innych nie mam wrażenia, że brakuje tu czegoś konkretnego i będę musiał się bardzo napracować, żeby poprowadzić sesję. To w zasadzie gotowiec. Może przydałaby się mapka, ale te 5 pomieszczeń można sobie maznąć na kartce w 12 sekund.

To żółte cudeńko wdrapało się u mnie na pierwsze miejsce na liście mothershipowych rzeczy do poprowadzenia. W dużej mierze ze względu na moje lenistwo, bo to samograj.

PS Autorzy zapomnieli pozdrowić Stephena Kinga, więc robię to za nich

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brindlewood Bay: na koniec kampanii

Obraz
Kampanię w Brindlewood zaczęliśmy we wrześniu 2023 i zajęła nam cały rok szkolny. Babcie uratowały swoje miasteczko (a może nawet świat), a w ich słodkie sielskie życia wkradły się mrok i oślizgłe glony. A jak zmieniło się moje spojrzenie na grę?  Moim zdaniem: 1. Gra zyskuje przy graniu w kampanię, bo pojawia się coraz więcej ciekawszych, mroczniejszych wątków. 2. Gra traci przy graniu w kampanię, bo jest dość schematyczna i powtarzalna. 3. Gra zyskuje przy dłuższym graniu, bo coraz ciekawsze stają się interakcje między babciami, zarysowują się różnice w ich charakterach, stają się coraz bardziej ludzkie. 4. Gra traci przy dłuższym graniu, bo z czasem coraz trudniej przekonać samego siebie, że odkrywamy rozwiązanie, a nie wymyślamy rozwiązanie. No i czuć coraz bardziej, że te wskazówki otchłani to takie smaczki/kolory, ale nie mają za dużo sensu. 5. Ostatnia tajemnica jest ciekawsza niż większość gotowców z podręcznika, bo w końcu nie odpowiadamy na to samo pytanie (kto zabił?) i ...
Czytaj więcej

Dark Fort

Obraz
Niedawno pisałem o solowym lochotłuku Grotten, a kilka dni później miałem okazję wypróbować jego bardzo prawdopodobnego protoplastę - Dark Fort. Tę małą ulotkę dostałem jako dodatek do Feretory i od razu zabrałem się do grania. Mechanika jest tu bardzo podobna. Tworzymy postać, a następnie wchodzimy do lochu, którego kolejne pomieszczenia generowane są losowo. Tym razem nie otrzymujemy kafelków, tylko tabelki losowe, a mapę rysujemy sami. W każdym z pomieszczeń możemy znaleźć: nic, kupca, zagadkę, słabego potwora, silnego potwora albo pułapkę. Walkę toczy się rzucając k6 i próbując wyrównać lub przekroczyć poziom przeciwnika, a następnie zadajemy obrażenia określane kolejnym rzutem. Zdobywając 15 punktów i odwiedzając co najmniej 12 pomieszczeń, możemy awansować. Proste, szybkie i fajne. Porównanie obu gier wypada korzystnie dla Grotten. Jej główną przewagą jest bogactwo pozycji w tabelach na poszczególne typy pomieszczeń. Dla każdej z nich mamy rzut k66, w Dark Fort potwory są tylko 4...
Czytaj więcej

Tome of Adventure Design

Obraz
Ponieważ ostatnie dni upłynęły na pożeraniu sałatki warzywnej w ilościach hurtowych, to pomyślałem, ze dobrym tematem będzie gruba księga. Kupiłem ją w celu posiadania pod ręką super przydatnych tabel losowych podczas prowadzenia sesji i bardzo szybko okazało się, że nie do końca się do tego nadaje. Co więcej, sam jej tytuł wskazuje wprost na jej właściwe zastosowanie i to dowód na to, że warto czytać ze zrozumieniem. ToAD służy do projektowania przygód. Układ tej książki, jej kolejne rozdziały, a w nich kolejne tabele są podporządkowane temu założeniu. Budujemy więc tło, misje, przeciwników, zagrożenia, lokacje, itd. Wszystko od ogółu do szczegółu — najpierw możemy określić, jaki klimat i cel mają ruiny, a dojść do tabeli nietypowych mebli albo typów kolumn. I to jest pewnie przyczyna, dla której ten tom nie sprawdza się u mnie jako podręczny zbiór tabel — jest ich po prostu mnóstwo, a te, które by mi się przydały, są oddalone od siebie o dziesiątki stron. Jako źródło inspiracji do st...
Czytaj więcej