Kurierzy Krwiopijcy

 


Łażą za mną wampiry. Na EPIC RPG Day Rzucaj Nie Gadaj podrzuciło jednostronicową gierkę o pomocnikach wielkiego mistrza - Jego Mroczności. Trzeba go zapakować do trumny i dostarczyć bezpiecznie na miejsce.

Jeśli chcieliście zagrać Guillermo z „Co robimy w ukryciu” albo Renfieldem z kart powieści Stokera, to jest to gra dla was. Co ciekawe cel podróży jest raczej prozaiczny (np. występ w programie telewizyjnym albo udział w pokazie mody), a przeszkody jeszcze bardziej przyziemne (kontrola graniczna, mecz lokalnej drużyny, zatłoczone ulice). Na pewno sobie poradzicie. Prawda?

Mechanicznie jest prosto, ale wystarczająco. Klasyczne 2k6 + modyfikatory z umiejętności, słabości albo sytuacyjne. Do przebicia 7+ jako częściowy sukces i 10+ jako pełen. Ciekawym dodatkiem jest mechanika „Żerowania w trakcie podróży” – jeśli Mistrz nie pożywi się na czas, instynkt bierze górę, co generuje dodatkowe problemy (grube) dla graczy.

Od strony technicznej mamy do czynienia z solidnie złożonym przez Rudy Ruudy „one-pagerem”. Układ jest czytelny, a podział na stronę gracza i stronę MG ułatwia szybkie wejście w grę.
 
Tłumaczenie Cypisa jest bardzo dobre i soczyste (bardzo podobają mi się "Tworzenie Sługusa", "Tabela Spustoszenia" oraz "Jego Mroczność"), chociaż w jednym miejscu wydaje mi się, że bardziej chodzi o krwawe niż krwiste - przy okazji mogłem sobie sprawdzić subtelne różnice.

To lekka, niezobowiązująca propozycja, idealna jako przerywnik między cięższymi kampaniami lub na szybką sesję konwentową. Uwielbiam takie zwinne maluchy i bardzo się cieszę, że RNG co chwila rzuca nam je na stoły.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brindlewood Bay: na koniec kampanii

Obraz
Kampanię w Brindlewood zaczęliśmy we wrześniu 2023 i zajęła nam cały rok szkolny. Babcie uratowały swoje miasteczko (a może nawet świat), a w ich słodkie sielskie życia wkradły się mrok i oślizgłe glony. A jak zmieniło się moje spojrzenie na grę?  Moim zdaniem: 1. Gra zyskuje przy graniu w kampanię, bo pojawia się coraz więcej ciekawszych, mroczniejszych wątków. 2. Gra traci przy graniu w kampanię, bo jest dość schematyczna i powtarzalna. 3. Gra zyskuje przy dłuższym graniu, bo coraz ciekawsze stają się interakcje między babciami, zarysowują się różnice w ich charakterach, stają się coraz bardziej ludzkie. 4. Gra traci przy dłuższym graniu, bo z czasem coraz trudniej przekonać samego siebie, że odkrywamy rozwiązanie, a nie wymyślamy rozwiązanie. No i czuć coraz bardziej, że te wskazówki otchłani to takie smaczki/kolory, ale nie mają za dużo sensu. 5. Ostatnia tajemnica jest ciekawsza niż większość gotowców z podręcznika, bo w końcu nie odpowiadamy na to samo pytanie (kto zabił?) i ...
Czytaj więcej

Dark Fort

Obraz
Niedawno pisałem o solowym lochotłuku Grotten, a kilka dni później miałem okazję wypróbować jego bardzo prawdopodobnego protoplastę - Dark Fort. Tę małą ulotkę dostałem jako dodatek do Feretory i od razu zabrałem się do grania. Mechanika jest tu bardzo podobna. Tworzymy postać, a następnie wchodzimy do lochu, którego kolejne pomieszczenia generowane są losowo. Tym razem nie otrzymujemy kafelków, tylko tabelki losowe, a mapę rysujemy sami. W każdym z pomieszczeń możemy znaleźć: nic, kupca, zagadkę, słabego potwora, silnego potwora albo pułapkę. Walkę toczy się rzucając k6 i próbując wyrównać lub przekroczyć poziom przeciwnika, a następnie zadajemy obrażenia określane kolejnym rzutem. Zdobywając 15 punktów i odwiedzając co najmniej 12 pomieszczeń, możemy awansować. Proste, szybkie i fajne. Porównanie obu gier wypada korzystnie dla Grotten. Jej główną przewagą jest bogactwo pozycji w tabelach na poszczególne typy pomieszczeń. Dla każdej z nich mamy rzut k66, w Dark Fort potwory są tylko 4...
Czytaj więcej

Tome of Adventure Design

Obraz
Ponieważ ostatnie dni upłynęły na pożeraniu sałatki warzywnej w ilościach hurtowych, to pomyślałem, ze dobrym tematem będzie gruba księga. Kupiłem ją w celu posiadania pod ręką super przydatnych tabel losowych podczas prowadzenia sesji i bardzo szybko okazało się, że nie do końca się do tego nadaje. Co więcej, sam jej tytuł wskazuje wprost na jej właściwe zastosowanie i to dowód na to, że warto czytać ze zrozumieniem. ToAD służy do projektowania przygód. Układ tej książki, jej kolejne rozdziały, a w nich kolejne tabele są podporządkowane temu założeniu. Budujemy więc tło, misje, przeciwników, zagrożenia, lokacje, itd. Wszystko od ogółu do szczegółu — najpierw możemy określić, jaki klimat i cel mają ruiny, a dojść do tabeli nietypowych mebli albo typów kolumn. I to jest pewnie przyczyna, dla której ten tom nie sprawdza się u mnie jako podręczny zbiór tabel — jest ich po prostu mnóstwo, a te, które by mi się przydały, są oddalone od siebie o dziesiątki stron. Jako źródło inspiracji do st...
Czytaj więcej