The World of Lightness (dark, but light)


Fajerbol na emeryturze wydał tradową kobyłę. Ma dwie strony.

Świat Mroku przyciąga wiele osób mieszaniną współczesności, horroru i niesamowitości. Zasady zawarte w oryginalnych podręcznikach są jednak ciężkie jak betonowe buty, Wampir to autentyczny przykład na to, że da się tworzyć postać 3h i nie skończyć. Na ratunek przychodzi Łukasz Kołodziej.

Tworzenie postaci podzielone jest na 3 sekcje. W każdej mamy do wydania po trzy punkty. 9 atrybutów (jak udało ci się wytrenować umysł, ciało i ducha), 18 profesji (czego udało ci się w życiu nauczyć) i 6 grup przedmiotów (jak udało ci się w życiu ustawić). Gotowe.

Zasady są proste jak drut. Test polega na dobraniu pasujących cechy, profesji i przedmiotu, zsumowaniu ich punktów i rzucie tyloma k10. Jeśli wypadnie 10, to sukces.

Porażki odkładają się pod postacią Statusów (psychiczne), Stłuczeń (lekkie fizyczne) i Ran (ciężkie fizyczne). Każdy punkt w którejś z nich odbiera jedną kostkę w testach. Zebranie kilku powoduje utratę przytomności, a w przypadku Ran - śmierć.

Na dwóch stronach zmieściły się nawet zasady awansu - po każdej sesji dostajesz punkt do przydzielenia gdziekolwiek. Czwarty i piąty kosztują więcej.

Mechanika pozwala na swobodne rozegranie niezobowiązującej sesji, a jest przy okazji bliższa temu, co znajduje się w tradycyjnych podręcznikach niż wszelkiego rodzaju indiasy. Mamy trochę grania kartą postaci, dużo umiejętności, testy rezolucji, rozwój postaci.

Może to dobra forma wprowadzenia w hobby nowych graczy, zanim pokażemy im najnowsze odkrycie, w którym trzeba rzucić kostką jak najbliżej krawędzi stołu i wygrać w papier, kamień, nożyce, żeby wprowadzić do fikcji latającego wieloryba.

PS Miałem przyjemność przetłumaczyć tę grę na angielski, ale nie wpłynęło to na moją opinię. Raczej było odwrotnie - spodobała mi się, więc z chęcią ją zangielszczyłem.
 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Brindlewood Bay: na koniec kampanii

Obraz
Kampanię w Brindlewood zaczęliśmy we wrześniu 2023 i zajęła nam cały rok szkolny. Babcie uratowały swoje miasteczko (a może nawet świat), a w ich słodkie sielskie życia wkradły się mrok i oślizgłe glony. A jak zmieniło się moje spojrzenie na grę?  Moim zdaniem: 1. Gra zyskuje przy graniu w kampanię, bo pojawia się coraz więcej ciekawszych, mroczniejszych wątków. 2. Gra traci przy graniu w kampanię, bo jest dość schematyczna i powtarzalna. 3. Gra zyskuje przy dłuższym graniu, bo coraz ciekawsze stają się interakcje między babciami, zarysowują się różnice w ich charakterach, stają się coraz bardziej ludzkie. 4. Gra traci przy dłuższym graniu, bo z czasem coraz trudniej przekonać samego siebie, że odkrywamy rozwiązanie, a nie wymyślamy rozwiązanie. No i czuć coraz bardziej, że te wskazówki otchłani to takie smaczki/kolory, ale nie mają za dużo sensu. 5. Ostatnia tajemnica jest ciekawsza niż większość gotowców z podręcznika, bo w końcu nie odpowiadamy na to samo pytanie (kto zabił?) i ...
Czytaj więcej

Dark Fort

Obraz
Niedawno pisałem o solowym lochotłuku Grotten, a kilka dni później miałem okazję wypróbować jego bardzo prawdopodobnego protoplastę - Dark Fort. Tę małą ulotkę dostałem jako dodatek do Feretory i od razu zabrałem się do grania. Mechanika jest tu bardzo podobna. Tworzymy postać, a następnie wchodzimy do lochu, którego kolejne pomieszczenia generowane są losowo. Tym razem nie otrzymujemy kafelków, tylko tabelki losowe, a mapę rysujemy sami. W każdym z pomieszczeń możemy znaleźć: nic, kupca, zagadkę, słabego potwora, silnego potwora albo pułapkę. Walkę toczy się rzucając k6 i próbując wyrównać lub przekroczyć poziom przeciwnika, a następnie zadajemy obrażenia określane kolejnym rzutem. Zdobywając 15 punktów i odwiedzając co najmniej 12 pomieszczeń, możemy awansować. Proste, szybkie i fajne. Porównanie obu gier wypada korzystnie dla Grotten. Jej główną przewagą jest bogactwo pozycji w tabelach na poszczególne typy pomieszczeń. Dla każdej z nich mamy rzut k66, w Dark Fort potwory są tylko 4...
Czytaj więcej

Tome of Adventure Design

Obraz
Ponieważ ostatnie dni upłynęły na pożeraniu sałatki warzywnej w ilościach hurtowych, to pomyślałem, ze dobrym tematem będzie gruba księga. Kupiłem ją w celu posiadania pod ręką super przydatnych tabel losowych podczas prowadzenia sesji i bardzo szybko okazało się, że nie do końca się do tego nadaje. Co więcej, sam jej tytuł wskazuje wprost na jej właściwe zastosowanie i to dowód na to, że warto czytać ze zrozumieniem. ToAD służy do projektowania przygód. Układ tej książki, jej kolejne rozdziały, a w nich kolejne tabele są podporządkowane temu założeniu. Budujemy więc tło, misje, przeciwników, zagrożenia, lokacje, itd. Wszystko od ogółu do szczegółu — najpierw możemy określić, jaki klimat i cel mają ruiny, a dojść do tabeli nietypowych mebli albo typów kolumn. I to jest pewnie przyczyna, dla której ten tom nie sprawdza się u mnie jako podręczny zbiór tabel — jest ich po prostu mnóstwo, a te, które by mi się przydały, są oddalone od siebie o dziesiątki stron. Jako źródło inspiracji do st...
Czytaj więcej