Zaginięcie Alice

Długo nie mogłem się za nią zabrać. Trochę odrzucała mnie konieczność żmudnego przygotowania się do gry. Różne talie kart, procedura rozpoczęcia, grupa na komunikatorze, strona z muzyką i odliczaniem, konieczność nagrania wiadomości na dyktafonie. No i temat - cieżki i nieprzyjemny.

Okazało się jednak, że strach ma wielkie oczy, instrukcja prowadzi krok po kroku i naprawdę da się to wszystko ogarnąć w kilkanaście minut. Wyjaśnienie zasad pozostałym graczom też jest banalne, bo dostajemy nawet konkretne fragmenty do przeczytania.

Wybraliśmy postaci, określiliśmy motywacje, nagraliśmy wiadomości do Alice i odpaliliśmy odliczanie. Przygotowana na YT strona z zegarem i klimatyczną muzyką wprowadziła od razu fajną atmosferę (chociaż nie przepadam za plumkaniem na sesji, to tu, ponieważ gracze się nie odzywają, to mnie to nie rozpraszało).

Gra polega na odkrywaniu kolejnych wskazówek (miejsc i postaci) i komunikowaniu się przez SMSy/na wspólnej grupie w komunikatorze. Fabułę tworzy się wspólnie, dobudowując treść do losowanych kart, więc historia bardzo dopasowuje się do charakteru graczy. Zegar przyspiesza, karty losuje się coraz częściej, a kolejne wskazówki napędzają akcję aż do finału, który rozgrywa się po 90 minutach od rozpoczęcia.

Wszystko przebiegło bardzo sprawnie, nie było problemów z zasadami. Cisza i wiadomości tekstowe pozwoliły bardzo zanurzyć się w postaciach i mocno wejść w historię. Odsłuchane na koniec nagrania wiadomości wysłanych do Alice były mocnym punktem programu (chociaż wydawało mi się to na początku niepotrzebne i korciło mnie, żeby zrezygnować z tego elementu). Wszyscy gracze byli bardzo zadowoleni. Moim zdaniem naprawdę warto dać tej grze szansę i poświęcić 2,5h. To świetna przygoda (nie powiem, że zabawa, bo czasem nie było zbyt zabawnie).

 
PS Opinia mojego starszego syna: było świetnie, można się było bardzo wczuć, bo wszystko było na poważnie i nie było heheszków... no może poza tym, jak próbowałeś pisać po młodzieżowemu i napisałeś LOL i WTF