Thousand Year Old Vampire


Zawsze, gdy miałem zamiar „wejść” w temat grania solo i gier pamiętnikowych, pojawiało się gdzieś: ej, a znasz Thousand Year Old Vamipire? Teraz już wiem dlaczego.

Kaja Solska zwróciła ostatnio uwagę na problem gier solo opartych na promptach. Jeśli jest ich mało, łatwo wpaść w pułapkę powtarzalności. Nasz mózg będzie podpowiadał rozwiązania i pomysły, które już mu wcześniej przyszły do głowy. Po co się męczyć. Druga sprawa to brak struktury opowieści, możliwości przedstawienia konkretnych tematów, punktów zwrotnych, budowania napięcia. Wszystko jest na naszych barkach, a gra w tym nie pomaga. Wampirzy dziennik jest odpowiedzią na obydwie kwestie.
Na początku tworzymy swojego wampira, dodajemy mu relacje, zasoby, umiejętności i znaki szczególne. 

Gra składa się z listy 80 promptów, przy czym większość z nich ma po 3 opcje (kolejne wersje wybieramy, gdy wrócimy do użytego już wcześniej promptu). W załączniku otrzymujemy dodatkowo listę ponad 100 alternatywnych zagadnień. Zaczynamy od punktu 1, a następnie rzucamy k10, odejmujemy od wyniku k6 i przesuwamy się o tyle promptów (dla wartości ujemnych do tyłu). Dzięki dużej liczbie oraz progresji promptów nasza historia nie powtarza się w kółko i może prowadzić do miejsc, które chce nam pokazać autor gry. Każdy prompt to jedno przeżycie, które trafia do jednego z pięciu wspomnień (dodatkowe wspomnienia możemy mieć zapisane w dzienniku). Jeśli w naszych wspomnieniach nie ma już miejsca, to musimy jedno wykreślić. Wampir zapomina swoją pierwszą rodzinę, wioskę, w której się wychował itd.

Gram w nią od kilku dni (robię sobie po 2-3 prompty dziennie) i muszę powiedzieć, że to bardzo satysfakcjonująca zabawa. Kolejne przeżycia układają się w sensowne wspomnienia, fabuła trzyma się na razie kupy. Zapomniałem już, skąd pochodzę i to też było bardzo ciekawe przeżycie. Muszę powiedzieć, że bardzo podoba mi się i klimat, i mechaniczna strona gry. Po jej skończeniu z pewnością poszukam podobnych pamiętników w innych konwencjach. Znacie takie?

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Otchłań

Obraz
Otchłań to gra od Dungal Games , w której gracze wcielają się w inteligentne istoty żyjące w ogromnym oceanie pod lodową kopułą księżyca Europa. Roa tworzą społeczeństwo przypominające nieco starożytną Grecję, gromadzą się w plemiona mieszkające w miastach-państwach, ale można wśród nich spotkać Dzikich - wyrzutków i nomadów oraz kultystów, którzy sprzeciwiają się porządkowi narzuconemu przez kastę kapłanów. Od razu widać, że świat zbudowany przez Przemek Ławniczak jest niesłychanie bogaty. Pierwsze 90 stron podręcznika to opis kultury, geografii, historii, zwyczajów, a nawet fizyki otchłani. Do tego dochodzą jeszcze Bestiariusz i Poradnik, który pomaga w zrozumieniu warunków panujących w oceanie i tego, jak prowadzić w nich przygody. Naprawdę jest co czytać i muszę przyznać, że szczegółowość i spójność settingu zrobiły na mnie ogromne wrażenie. Mechanika jest raczej z prostszych. Zwykły test to rzut na umiejętność + k6 i wynik powyżej stopnia trudności. Testy przeciwstawne to taki s...
Czytaj więcej

Zew Cthulhu: Gra Paragrafowa

Obraz
Gry paragrafowe to pewnie jedna z pierwszych rozrywek wokółerpegowych, z którymi miałem do czynienia. W zamierzchłych czasach mojej młodości pojawiła się seria Wehikuł Czasu. Przechodziłem je wielokrotnie: Ostrze gilotyny, Tajemnica Atlantydy, W poszukiwaniu źródeł Nilu. Chciałem sprawdzić każdą możliwą ścieżkę, dotrzeć do każdego zakończenia.  Do zabawy wróciłem w te wakacje przy okazji deszczowego wieczoru w camperze. Pierwsza z serii gier wydanych przez Black Monk przedstawia historię ze słynnego opowiadania mistrza horroru. Opisy są barwne, fabuła wciągająca i mroczna, a zginąć jest dość łatwo (udało mi się nawet kilka razy). Spędziliśmy nad nią ponad godzinę, osiągając różne zakończenia. Wszystkim się podobało i dostałem od synów zamówienie na kolejne części.
Czytaj więcej

Obscure

Obraz
Zamawiając Grotten od Tommy Sunzenauer nie mogłem się powstrzymać i dorzuciłem do koszyka Obscure. To pięknie wydany niewielki erpeg (70 stron) starający się oddać klimat horrorów z gatunku found footage takich jak The Blair Witch Project (reżyser filmu napisał nawet krótki wstęp do tej gry). Czy to się udaje? Moim zdaniem jak najbardziej. Mechanicznie gra opiera się na pulach kości k6 i rzucie powyżej poziomu trudności. Standardowo rzucamy 2k6, ale możemy dorzucić kolejne kości, zużywając swoje punkty energii (takie HP). W tym wypadku do wyniku dodajemy najwyższą wyrzuconą na nich wartość. Następnie możemy dodać modyfikator wynikający z użytego sprzętu (standardowo +1, ale są narzędzia, które dają więcej). Na koniec mamy jeszcze kości stresu - jedna za każdy punkt. Z nich do wyniku dodajemy najniższą wartość, a wyrzucona na nich jedynka wywołuje panikę (taki krytyczny fail). To ciekawa zasada, bo na początku ten drobny stres podnosi szanse na sukces, ale im jest go więcej, tym mniej d...
Czytaj więcej